Land met prachtige landschappen, dat zo groot is als Frankrijk en waar maar3 miljoen mensen wonen.... Uitgestrekt, ongelooflijke vergezichten, woestijnen, steppen en zand... vooral heel veel zand.

We passeren de grens van Zuid Afrika naar Nambie....ookal hadden we de auto volgeladenmet alles wat verboden was, hadden we nog zonder problemen de grens kunnen passeren. Er loopt 1 grote weg door Namibie.... de B1

Deze weg is goed te rijden en heel erg rustig, als je 3 auto's tegenkomt is het veel! We nemen de weg richting Fish River Canyon. Als we van de B1 afrijden komen we op de wel bekende gravelwegen. Geloof me, onze 'upgrate' car was ineens niet meer zo geweldig.... omdat het ding zo laag aan de grond is knallen de stenen tegen de onderkant van de wagen. De sportbandjes over al dat gravel is ook niet echt ideaal.

We hebben ver gereden en laat in de avond komen we bij de camping aan. Jaja, ook vandaag gaan we kramperen. Er blijkt geenelektriciteit te zijn op de gehele camping. En flink geinproviseerd om ons eigen kampvuur te maken. Yes..... WE CREATED FIRE!

Dat doet goed als je grote honger hebt. Pan op 't vuur en bbqen maar, de pasta smaakte heerlijk na een inspannende dag rijden.

De zonsondergang bij de cayon was prachtig en ook de volgende dag zijn we nog even terug gegaan om een hike te maken.

De volgende stop is het plaatsje Ludertiz wat aan aan de kust van Namibie ligt. Een wederom oude Duitse nederzetting met veel Duitse architectuur. Deirdre is vandaag jarig en we besluiten lekker te gaan eten in een vis restaurant aan de kust.

In de ochtend bezoeken we het spookstadje 'Kolmanskuppe' en hebben een rondleiding, het is bijna niet voor te stellen dat hier vroeger mensen naar diamanten gezocht hebben. In de hitte en in al dat zand. We rijden richting de Soussousvlei.

Wat een *** wegen. Hobbel de hobbel. We wisten dat we een eind moesten rijden maar tegen zonsondergang was er nog steeds geen camping te bekennen. We stoppen bij een of andere super de luxe resort. GAAF! Hier zou wel een nachtje willen slapen, alleen voor 350 p.p.p.n. een beetje boven het budget. De aardige receptioniste vertelde dat er 45 km verder een camping was en dat ze voor ons zou informeren of er deze nacht nog een plekje vrij zou zijn.

Helaas, alles vol maar we mochten op de 'floodplaces' onze tent wel neerzetten. Nou prima! Op naar de camping. Rijdend in het donker, door een wild reservaat waar ieder moment wel wat voor je auto zou kunnen springen en dan nog die gravelwegen en al die herrie tegen de auto.

We zijn er.... floodplaces, zo hard dat we niet eens de haringen in de grond kregen.... gelukkig staat mijn tentje vrij vanzelf. 's Nachts hoorde je de jakhalzen rond de tent lopen, lekker scary.

De volgende dag naar de Soussousvlei. De bekende rode duinen van Namibie die uit zand... heel veel zand bestaan. We zijn naar de Hiddenvlei gewandeld en daarna Dune 45 beklommen om zondsondergang te zien. Echt heel gaaf! De dag erop naar Deathvlei en de echte Sousousvlei.

Het is ondertussen 8 september en vanavond moeten we aankomen in Windhoek, want morgen is de bruiloft van Bart en Penny. Gas op het pedaal... als dat zou kunnen. We nemen de kortste weg, via Solidair.... heerlijke appeltaart gegeten.... en dan door naar Windhoek. We draaien de gravel weg in en er staat een groot bord met ' NO TRUCKS, NO CARAVANS OR RV'S', Ai, zouden wij met ons laag crossmonster hier wel doorkunnen. Even gevraagd aan een tegemoetkomende auto en 't zou geen probleem zijn.... alleen een beetje stijl.

Nou, dat zou dus wel gaan. Steil? Bijna vertikaal omhoog! Hij karretje moest in z'n 1 naar boven want anders trok ie 't niet. Geen vangrail, geen goed aangegeven weg, gewoon een hobbelend gravelpad richting top van de pass..... Zelfs toen de autosleutels uit 't contact waren bleef de auto koelen.

Blij dat we in de avond in Windhoek aankwamen en het Protan geval konden inleveren bij het autobedrijf. Een paar dagen genieten van Windhoek, niks doen en natuurlijk de bruiloft.

Foto's komen asap....